ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Η ΑΓΑΠΗ 

[…] Η τέλεια αγάπη είναι κάτι σπάνιο, πραγματικά. Και θα ήταν άξιο απορίας αν την πετύχει ποτέ κάποιος άνθρωπος. Αυτό δε σημαίνει ότι είναι κάτι το αδύνατο, ούτε ένας αντικειμενικός σκοπός για τον οποίο δεν πρέπει να αγωνιζόμαστε. Στην πραγματικότητα είναι η μεγαλύτερή μας πρόκληση, γιατί η αγάπη κι ο εαυτός μας είναι ένα και η ανακάλυψη ενός από τα δυο αποτελεί υλοποίηση και των δυο. 

[…] δεν υπάρχουν «είδη» αγάπης. Η αγάπη είναι μόνο ενός είδους. Ο καθένας ξέρει κι εκφράζει και λειτουργεί πάνω σε ό,τι ξέρει για την αγάπη. Το κάνει αυτό στο κάθε στάδιο της ωρίμανσής του. Είναι σαν το παιδί. Όταν γεννιέται ξέρει ελάχιστα για την αγάπη και αγαπά όλα τα αντικείμενα γύρω του, το ίδιο. Καθώς ωριμάζει μέσα στην αγάπη, διαφοροποιεί, μέσα από την πιο ώριμη γνώση που απόκτησε κι επιλέγει αντικείμενα που να αντιδρούν για να ελέγχει πάνω τους την αγάπη του. Αγαπά το αρκουδάκι του, αγαπά ακόμη και τη μητέρα του. Η μητέρα του αντιδρά καλύτερα, το ικανοποιεί περισσότερο από το αρκουδάκι του. Έτσι ωριμάζει πιο βαθιά σε αγάπη με τη μητέρα του. Υπάρχουν βαθμοί αγάπης, αλλά υπάρχει μόνο ένα είδος αγάπης. 

Θ’ ανακαλύψει ύστερα ότι η αγάπη είναι κάτι που μπορείς να το εμπιστευτείς. Η εμπειρία μοιάζει να μας πείθει ότι μόνο οι ανόητοι δείχνουν εμπιστοσύνη, ότι μόνο οι ανόητοι πιστεύουν κι αποδέχονται το καθετί. Αν αυτό είναι αλήθεια, τότε η αγάπη είναι το πιο ανόητο απ’ όλα, γιατί αν δε στηρίζεται πάνω στην εμπιστοσύνη, την πίστη και την αποδοχή, τότε δεν είναι αγάπη. Ο Έρικ Φρομ έχει πει, : «Αγάπη σημαίνει ν’ αφοσιώνεσαι χωρίς εγγυήσεις, να προσφέρεις τον εαυτό σου ολοκληρωτικά με την ελπίδα ότι η αγάπη σου θα γεννήσει αγάπη στο αγαπημένο πρόσωπο. Η αγάπη είναι μια πράξη πίστης, κι όποιος έχει λιγοστή πίστη, έχει και λιγοστή αγάπη». Η τέλεια αγάπη είναι αυτή που προσφέρει τα πάντα και δεν περιμένει τίποτα. 

Το παραπάνω κείμενο είναι απόσπασμα από το βιβλίο του Λέο Μπουσκάλια, Η αγάπη (μετάφραση Δημήτρης Κωστελένος, εκδόσεις Γλάρος, Αθήνα 1989, σελ. 82-83)